Ochtend

Het is een heldere ochtend als ik de ramen open, me door

de zon aan laat raken, knijp zacht mijn ogen samen.

Later speur ik naar blauwe bessen, in het veld de

kudde schapen. Ik zie ze niet.

In het zand verdwaalde sporen, iets magisch ging

verloren. Ik ben te laat gekomen, stil gebleven.

Stil zeg ik je.

Knikte naar de blije mensen met sterren in hun ogen.

Ze wezen plekken aan en zeiden dat het zo moest zijn.

Is dit het wat ons bindt, dit schelle licht, bijna wit,

als een wenkende hemel. Maar deze hemel is

niet de waarheid.

De waarheid is het pad tussen de bomen, de coulissen

in dit Twentse land en alles wat hier stroomt en leeft.

Ik wil lentes zaaien, zomers voor de kinderen van morgen.

Komt alles wat je zaait op een dag ooit bij je terug?

Monique Wilmer-Leegwater